De vakjury van Erfgoedcentrum Achterhoek – Liemers is er druk mee geweest, ze moesten een keuze maken uit 88 boeken.

Ik ben supertrots dat ik samen met Gijs Wilbrink ‘De Beesten’ Bert Wagendorp ‘Phoenix de memoires van Abel Sikkink’, Rienke Beernink & Derk-Jan Rouwenhorst ‘Zwientie in den Achterhook’ en Johan Visser ‘Zutphen 1572’ genomineerd ben.

In de Koppelkerk in Bredevoort is de prijs voor Beste Boek 2022 uitgereikt aan Gijs Wilbrink. Gezien de zeer goede (landelijke) recensies voor zijn boek De Beesten is Gijs naar mijn idee een terechte winnaar!

Medewerkers van Erfgoedcentrum Achterhoek & Liemers, Vrienden van de Streektaal en Dialectkring, De Koppelkerk en Henry Welling wil ik hartelijk danken voor deze mooie ervaring.

Juryrapport

Adembenemend

Maart 2020; jong, sportief, toch met corona op de IC met dagboekfragmenten van haar man
Auteur: Lucel ten Have-Krabben
Uitgeverij: Uitgeverij Boekenbent, Barneveld, 2022.
Genre: documentaires en biografieën
Aard: egodocument
Taal: Nederlands en fragmentarisch Nedersaksisch

Als in maart 2020 COVID-19 de wereld overspoelt, hebben weinig mensen weet van de vreselijke gevolgen, die dit virus teweeg zal brengen. Met de weken die volgen, wordt het besef groter en groter, dat het leven de komende tijd er anders uit zal zien, sociaalmaatschappelijk en economisch. De kranten melden dag na dag cijfers, onderzoekresultaten, verwachtingen, maatregelen. Nederland verkeert in een onzichtbare oorlogssituatie, waarbij de politiek moet laveren tussen wetenschap en menselijkheid. Het fenomeen ‘wappies’ steekt de kop op. Doemdenkers trekken door steden om de mensheid te waarschuwen voor de verraderlijke gedachten en beslissingen van wetenschappers en politici. Flagellanten kraaien oproer. Ondertussen gaan mensen dood, vereenzamen mensen, kunnen ziekenhuizen het toenemend aantal zieke patiënten niet aan. Cijfers, klaagzangen, zalvende monologen. Op radio en tv buitelen de mediamakers twee jaren over zich heen om de mensheid te voorzien van nieuws, graag zo uitzonderlijk en schrijnend mogelijk.

Maar wat is de werkelijkheid voor de gewone burger, het modale gezin, waar Corona onbarmhartig toeslaat? In Adembenemend vertelt Lucel ten Have haar verhaal als expatiënt, die wekenlang in het Slingelandziekenhuis in Doetinchem in coma werd gehouden en vervolgens lange tijd moest revalideren om weer normaal te kunnen functioneren. Het is het verhaal van een doorsnee burger, die hard werkt, hart heeft voor haar werk, haar gezin en de samenleving. Eigenlijk vormt zij de afspiegeling van de doorsnee-Nederlander, die elke dag weer zijn best doet om te leven, te wonen, te werken en lief te hebben. Een ondergesneeuwd beeld gedurende de Coronatijd.

Lucel ten Have doet integer verslag van de impact die Corona heeft op haar en haar gezin. De toegevoegde dagboekfragmenten van haar man Jürgen versterken het adembenemende karakter van de weg die zij moet afleggen om bijvoorbeeld weer de frisheid van de natuur en de warmte van het gezinsleven te kunnen beleven. Nergens is zij obligaat of sijpelt bombastische dramatiek door, zelfs niet in haar dankbaarheid jegens het verplegend personeel. De schrijfster schetst een werkelijk, eerlijk en oprecht beeld van wat met haar tussen 10 maart 2020 en maart 2021 gebeurde. En dat niet alleen. Ook van het werk van doktoren, verplegers en andere hulpverleners. Nederland heeft gouden zorgverleners. Op een enkel moment, als het verdriet heftig is, komt zelfs het Nedersaksisch bovendrijven.

Het verslag is nergens langdradig. Met haar vlotte en sobere schrijfstijl neemt Lucel ten Have de lezer mee. Het is een adembenemende leesreis. Op diverse momenten in het boek weet zij de lezer zelfs emotioneel zo te raken, dat het boek even moet worden weggelegd om die emotie een plek te geven.

Dit egodocument heeft uitdrukkelijk meerwaarde als een bijzonder tijdsdocument. Het is een verslag van wat het COVID-19 virus teweeg bracht in onze regio bij de gewone mens. Het geeft een waarachtig beeld van de fysieke en psychische gevolgen voor de patiënt. Het toont de betekenis van familie, vrienden en buurt in onze regio. Het laat zien met welke worstelingen het zorgpersoneel van doen had om deze nieuwe ziekte te bestrijden.